تغییرات عمق موهو در برخی از زون‌‌های زمین‌‌ساختی ایران با استفاده از روش تابع انتقال گیرنده P

روش تابع انتقال گیرنده قابلیت زیادی در شناسایی و تعیین عمق ناپیوستگی‌‌های درون زمین دارد. به همین منظور بررسی تغییرات عمق موهو از ایستگاه دماوند در زون لرزه‌‌زمین‌‌ساختی البرز تا ایستگاه شوشتر در زون لرزه‌‌زمین‌‌ساختی زاگرس، با استفاده از روش پیش‌گفته صورت گرفت. با چرخش مؤلفه‌‌های زلزله‌‌های دور‌‌لرز حول زاویه آزیموت پشتی و زاویه برخورد و به‌دست آوردن توابع انتقال گیرنده P برای هر ایستگاه،  با توجه به گستردگی طول نیم‌رخ، منطقه به چهار زون زمین‌‌شناسی البرز، ارومیه دختر، سنندج– سیرجان و زاگرس تقسیم شد. توابع انتقال گیرنده به‌‌دست آمده در گروه البرز، افزایش عمق موهو که ناشی از کوتاه‌‌شدگی پوسته در اثر فرورانش صفحه عربستان به زیر صفحه اوراسیا است را نشان می‌‌دهند. همچنین، بیشترین عمق موهو در زیر ایستگاه DAMV، حدود 5/67 کیلومتر به‌دست آمد. ضخامت پوسته در کمان ماگمایی ارومیه- دختر تا 42 کیلومتر در زیر ایستگاه GHVR کاهش می‌‌یابد و در زون سنندج- سیرجان، در زیرایستگاه KHMZ تا 67 کیلومتر افزایش می‌‌یابد که گواه بر افزایش ناگهانی عمق موهو در زیر زون سنندج- سیرجان است. عمق موهو محاسبه شده در زیر تک ایستگاه موجود در زون کمربند چین‌‌خورده و راندگی زاگرس، SHGR، به 50 کیلومتر کاهش می‌‌یابد.